Venres atarefado

Este venres pasado foi movido. Primeiro foi o choio ponhendo etiquetas as caixinhas en Revlon.
Abrindo estaba Emma, unha hondurenha de vintetres anos que fala con acento caribenho. Cantou muitos coritos, cancions relixiosas e non parou de falar con Rosi, a arxentina. Emma tamen cantou unha cancion infantil dunha chiva que non quere sair, logo o lobo non quere sacala, o pau non quere pegar ao lobo, o lume non quere queimar o pau, o balde non quere apagar o lume, o burro non quere beber a auga, a corda non quere atar o burro ... e asi ata non sei cando. A min soame isto de telo lido pero non sabia que se cantaba.
Acabou o choio a unha e media e puiden meterlle duas rodas diante ao Nissan Altima por 136 dolares e non me pareceu nin caro nin barato.
Cheguei a casa e preparamos as maletas para irmos a Waynesboro VA, onde esta Tonho.
Chegamos sen novidade tres horas mais tarde e fomos cear a un mexicano onde nos preguntaron se nolos catro eramos arxentinos.
A casa onde esta Tonho e bonita por fora. Dentro esta mal cuidada e vella e viven ali os vontarios do centro de recuperacion de vida salvaxe.
Tonho esta cunha americana de orixe irlandes que ten o cu do coche cheo de pegatinas que non sei como anda co ese peso. Sarah toca a guitarra e sorri sempre.
Tamen esta Margarita, unha colombiana que conhecemos no centro.
Waynesboro e unha vila xeitosa con todolos servizos que se poden esperar e rodeada de granxas e na entrada do parque nacional de Shenandoah.