Semaniña de adaptación

Luns 13 foi a chegada e pouco se pode engadir. A cea foi na casa dos meus pais cos meus sogros, miña irmá e o meu cuñado.
Martes 14 durmimos coma campións ata a unha da tarde. Foi o sono atrasado e a existencia das persianas: unha cousa que non coñecen os americanos (anglosaxóns en xeral) e permite unha escuridade total no cuarto de durmir.
Despois xantamos cos meus sogros e fomos visitar á miña cuñada, David e María. O David está coma sempre, bueno, anda fanadiño e progresa co seu acento vigués que foi unha cousa que notamos muito: os acentos. En canto a María...¿ que dicir ?. Pois que está feita un fervellico que non ten paraxe e leva a voz cantante na casa. Está alta e delgada e mui guapa.
Démoslles uns presentiños dos EEUU e muito riron co show do Colín e o globo.
Marchamos antes de cear e ceamos na Casa da Arenca en Torneiros do Porriño. Ceamos a fartar e non foi caro. Pedimos un revolto con cogomelos e gambas e unhas patacas bravas que non son tan "picosas" coma as mexicanas. O pior foi o pan que ben que o cobraron e estaba reseso. O Colín andou detrás dunha cadela todo histérico que levaba tempo sen cheirar unha. Isto vaille ben que así adelgaza un pouco.
E así foi o martes.