Viaxe ata a terriña
Ola, aquí estou nun cíber do Porriño. O Porriño está cambiado. Aquí e alá medran edificios sen orde nin concerto. Hoxe é xornada de reflexión e non andan dando a tabarra estes dos megáfonos. Vou contar un pouco da viaxe. De Raleigh a New York foi ben. Contar que os baños están automatizados cen por cen e sae auga da billa sen tocala, xabón de mans e o papel de secar as mans. So hai que pór debaixo e a maquiniña cuspe o papel necesario. As medidas de seguridade non deixan pasar nin chisqueiros nin mistos no avión e hai que facer as colas de sempre, descalzándose e pondo todo nas bandeixas. Pasas polo arco e recolles todo noutro lado. En New York había un novato facturando e o Colín foi de gratis. Foron cartiños que aforramos que non contabamos co eles. O Colín estaba dopado no aeroporto e era a admiración dos traballadores do mostrador. O avión saiu un pouco tarde pero non importaba muito. Chegamos a London ben. O de Heathrow é un aeroporto todo enmoquetado e non podes saír dalí que tés portas de cristal vixiadas . Sentinme coma nunha cárcere. O avión a Madrid foi ben. En Madrid faltounos unha maleta. Durmimos por aí tirados. E o noso avión a Vigo saiu tarde. Tivemos un bo final de viaxe que fomos en primeiro e probei xamón despois de tanto tempo, logo durmín con sono atrasado. Chegamos a Vigo pero faltaba o Colín. Ana pasouno mal esperando polo raio do can mentres eu saín e saudei á miña familia e á de Ana que estaban todos ben e pouco cambiados. Bueno, meu pai afeitou o bigote. E o Colín apareceu no seguinte avión e tivemos sorte. Pois así foi a viaxe. A ver se outro día conto cousas que nos pasen e subo fotos. Chau. |
0 Comments:
Post a Comment
<< Home