Ricardo e Celia

Hoxe tinha para escoller entre varios temas pero o meu amigo Veloso escribiu unha entrada marabillosa sobre os seus avos que me fixo pensar.

Din que cando mercas unha casa hai que ter cuidado que mercas uns vecinhos tamen. O mesmo poderia dicirse a hora de casar un: que non so casas coa tua parella senon que casas con toda a sua familia. Eu casei con Ana que e un tesouro que non deixarei de gabar nunca. Pero tamen casei coa sua familia e na voda tocoume a loteria: a familia de Ana e unha marabilla que me aceptou con carinho e cos brazos abertos. Poderia falar de calquera membro desta familia e contar virtudes e boas cousas pero quero concretar o meu relato nos avos de Ana: Ricardo e Celia.

Na foto estan recen casados, rozando os vinte anos e xa choveu dende aquela. Agora son unha parellinha maior que sempre me recibiu coma se fose o seu neto dandome todo o seu carinho e ledicia sen pediren nada a cambio. Son unha parella que cando o Ricardo solta unha ocorrencia das suas esta detras Celia para rirlla. Son un exemplo de amor e respeto mutuo dunha xente que pasou boas e non tan boas epocas e que seguen xuntos e felices para o meu abraio e ledicia.

Sei que se un dia chegan a deixarnos (Groucho Marx dicia que el era inmortal mentres non se demostrase o contrario) van ter que ampliar o Paraiso para que collan estas duas almas boas e xenerosas coma poucas.