Caseiros
Este senhor que sauda a camara foi o noso caseiro o primeiro ano. Un dia foi el e a xente da igrexa metodista dona da casa a recibir a Ana con agasallos para a casa coma cuberteria, menaxe de cocinha, mantas, pilas, unha cafeteira, etc, etc. Bueno, coma nas peliculas. So faltaba a torta. Este caseiro foi mui bo conosco e estivo en Vietnam case enganado. Agora ten problemas respiratorios das trapalladas que botaron naquela guerra e traballa a tempo parcial nunha gasolineira e nun reformatorio. Ten o titulo de alcalde de Macon pero en verdade e pedaneo dunha aldea de 110 habitantes.
Por outra banda, hoxe recibimos a visita do actual caseiro. O apelido e Harris igual e estudiaron ambos na mesma escola pero son persoas ben distintas. O Carroll e un home bo e simple e o noso caseiro actual (xa por pouco tempo) e un terratenente con casas, terreos e negocios que ten na oficina unha frase enmarcada: Se non queres morder o po vai por diante dos outros. Nada, o perfecto porco de pe. Recibiunos cos pes por riba da mesa, a viseira encrustada e case nin nos mirou para a cara e cando asinamos o contrato tamen tivemos que anotar ao Colin como habitante da casa. Hoxe mirou o casa e quedou conforme co estado dela e ata nos desexou boa sorte no futuro pero coa boca case sen abrir e sen sentilo de veras.
Para que mires que no mundo hai de todo.
posted by acedre @ 7:59 PM
9 Comments:
Tes toda a razón, por eso hai que aprender de todos, de unhos o que non se ha de facer e de outros o que está ben...
¿Cando vides?
Bicos.
Así é o mundo, un constante péndulo entre Carroll e Harris. Este último, por certo, parece un personaxe de telenovela das catro da tarde. Boa fin de semana.
O problema deste último tipo de Harris é que son os que logo trunfan e son os que trasladan esa imaxe pésima que teñen os EE UU no (seu) extranxeiro.
Estame dando pena a min que vos vaiades de aí e todo, anque debería aledarme pola volta, pero é que eso das despedidas e mudanzas...uff
Un bicazo pros dous e pro outro inquilino da casa unhas cóxegas na barriga.
Meu rei, ¿para decatarte diso tiveches que ir para América?
Home, exemplos coma eses os podes ver decote sen ir tan lonxe.
E tamén pregunto: ¿cando chegades (os tres)?
Encantoume a expresión “outro porco de pe”. É certo, o mundo estache cheo deles. E a verdade é que conseguen degradar moito a vida, convertendo en experiencias desagradábeis cousas que, en principio, non tiñan porque ser así.
Menos mal que aínda quedamos moitos (perdóame a vaidade de que me inclúa no grupo) que non lles temos medo á poeira. Que para algo se inventaron as duchas, non si?
Sempre me pregunto, que fai que un tipo sexa dunha maneira e outro doutra, en que momento e porque, un deixou de entender que a boa vida, é a que se desenvolve en torno a unhas premisas éticas.
Unha aperta
Ten razón Ghanito, hai xente pa' todo en todos os lados, pero, por desgracia, adoita falarse máis do malo que do bo.
O do can pareceume unha extravagancia!
Un biquiño para todos :)
jajaja pois ese segundo caseiro debe ser unha especie de sucedáneo de Don José Enrique Sotelo Villar, alcalde de Cangas do Morrazo. Pobres, si é que no fondo son...
Post a Comment
<< Home